Paragraf w sieci

Prawo komunikacji elektronicznej

Trwają prace nad projektami ustaw: Prawo komunikacji elektronicznej oraz wprowadzającą tę ustawę. Głównym celem obu aktów prawnych jest wdrożenie w Polsce dyrektywy (UE) 2018/1972 Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającej Europejski kodeks łączności elektronicznej. Dyrektywa zawiera cały pakiet przepisów kompleksowo regulujących sektor łączności elektronicznej w Unii Europejskiej i zastępuje aż cztery dotychczas obowiązujące dyrektywy łączności elektronicznej – ramową, dostępową, o usłudze powszechnej oraz o zezwoleniach. Jej celem jest: ƒ

  • promowanie łączności oraz korzystania z sieci o bardzo dużej przepustowości, w tym sieci stacjonarnych, ruchomych i bezprzewodowych, przez wszystkich obywateli UE i wszystkie przedsiębiorstwa Wspólnoty; wspieranie interesów obywateli UE przez umożliwienie czerpania maksymalnych korzyści pod względem możliwości wyboru, ceny i jakości, dzięki wydajnej konkurencji;
  • dbanie o bezpieczeństwo sieci i usług;
  • zapewnianie ochrony konsumentów z wykorzystaniem szczególnych regulacji;
  • zaspokajanie potrzeb konkretnych grup społecznych, zwłaszcza osób z niepełnosprawnościami, starszych oraz o szczególnych potrzebach społecznych;
  • ułatwianie wchodzenia na rynek i promowanie konkurencji przy dostarczaniu sieci telekomunikacyjnych i urządzeń towarzyszących;
  • przyczynianie się do rozwoju rynku wewnętrznego sieci i usług telekomunikacyjnych w UE przez opracowywanie wspólnych przepisów i przewidywalnych podejść regulacyjnych dotyczących:
    • skutecznego, wydajnego i skoordynowanego wykorzystania widma radiowego,
    • otwartych innowacji,
    • rozwijania sieci transeuropejskich,
    • dostępności i interoperacyjności ogólnoeuropejskich usług,
    • połączeń między użytkownikami końcowymi.

Obok samego Prawa komunikacji elektronicznej (Pke) przyjęta ma zostać ustawa je wprowadzająca, która przewiduje zmiany do już obowiązujących aktów prawnych tej rangi powiązanych z materią regulowaną przez nowe Pke. Jedną ze zmienianych będzie ustawa z dnia 7 maja 2010 roku o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych, czyli tzw. megaustawa – w części mającej znaczenie dla przedsiębiorstw energetycznych. Zgodnie z jej obowiązującym brzmieniem warunki, na jakich przedsiębiorstwa telekomunikacyjne uzyskują dostęp do infrastruktury technicznej przedsiębiorstw energetycznych (np. w celu podwieszenie sieci telekomunikacyjnej na słupach energetycznych) ustalane są w umowie o dostępie do infrastruktury technicznej zawieranej pomiędzy przedsiębiorstwem energetycznym, będącym operatorem sieci elektroenergetycznej, a przedsiębiorstwem telekomunikacyjnym. Niemniej jednak Prezes Urzędu Komunikacji Elektronicznej może wydać decyzję administracyjną określającą warunki takiego dostępu. Obecnie jej wydanie musi jednak poprzedzać uzgodnienie projektu decyzji z Prezesem Urzędu Regulacji Energetyki.

W ramach prac legislacyjnych proponowane jest usunięcie z ustawy przepisów nakazujących to uzgodnienie między regulatorami. Uznać trzeba, że nie jest to rozwiązanie korzystne z perspektywy przedsiębiorstw energetycznych, ponieważ udział Prezesa URE w postępowaniu przed Prezesem UKE zapewnia, żeby obowiązki nakładane przez tego ostatniego nie powodowały istotnych zakłóceń w działalności operatorów systemów elektroenergetycznych, w szczególności nie prowadziły do naruszenia przepisów ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 roku Prawo energetyczne, a przede wszystkim nie wpływały negatywnie na ciągłość zasilania w energię elektryczną odbiorców.

Dostęp do energetycznej infrastruktury technicznej w celu realizacji szybkiej sieci telekomunikacyjnej

12 lutego Prezes Urzędu Komunikacji Elektronicznej wydał decyzje określające warunki zapewnienia dostępu do infrastruktury technicznej w zakresie słupów elektroenergetycznych linii niskiego i średniego napięcia dla największych operatorów systemów dystrybucyjnych, tj.:

  • innogy Stoen Operator Sp. z o.o.,
  • Enea Operator Sp. z o.o.,
  • PGE Dystrybucja SA,
  • Energa-Operator SA,
  • Tauron Dystrybucja SA.

Decyzje wydano na podstawie przepisów ustawy z dnia 7 maja 2010 roku o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych. Poprzedziły je: dokonana przez Prezesa UKE analiza warunków współpracy stosowanych przez operatorów systemów dystrybucyjnych, publiczne konsultacje projektów rozstrzygnięć oraz uzgodnienie projektów decyzji z Prezesem Urzędu Regulacji Energetyki. Kluczowym elementem decyzji są „Warunki zapewnienia dostępu 16 l ENERGIA elektryczna marzec 2021 PARAGRAF W SIECI do infrastruktury technicznej w zakresie słupów elektroenergetycznych”. Stanowią one uniwersalny zbiór zasad i reguł dostępu do infrastruktury technicznej operatorów systemów dystrybucyjnych obejmującej słupy elektroenergetyczne linii niskiego i średniego napięcia.

Decyzjom nadano rygor natychmiastowej wykonalności. Warunki w nich ustalone maja zacząć obowiązywać po 90 dniach od doręczenia decyzji operatorowi. Jest to bardzo krótki czas na przestawienie się operatorów na nowe zasady udostępniania sieci energetycznych. Nie da się ukryć, że wdrożenie nowych warunków zapewnienia dostępu do sieci energetycznych stanowi duże wyzwanie dla operatorów. Prezes UKE narzucił bowiem im bardzo wyśrubowane terminy reakcji na wnioski przedsiębiorstw telekomunikacyjnych o udostępnienie sieci. Stawia to ich w trudnej pozycji godzenia obowiązków nałożonych przez Prezesa UKE z podstawowymi obowiązkami operatorów określonymi w ustawie Prawo energetyczne.

Nowelizacja ustawy o odnawianych źródłach energii

Zbliża się do końca rządowy etap prac nad kolejną nowelizacją ustawy o odnawianych źródłach energii. Przedłuży ona okres funkcjonowania aukcyjnego systemu wsparcia dla energetyki odnawialnej do 30 czerwca 2027 roku, przy czym aukcje mają być organizowane do 31 grudnia 2027, pod warunkiem pozytywnej decyzji Komisji Europejskiej o zgodności tego programu ze wspólnym rynkiem.

Z bardziej interesujących dla operatorów systemów elektroenergetycznych
nowości wskazać należy na zmianę definicji ,,małej instalacji’’ oraz dodanie do
słowniczka pojęcia ,,mocy zainstalowanej elektrycznej instalacji odnawialnego źródła energii’’:

  • mała instalacja – instalacja odnawialnego źródła energii o łącznej mocy zainstalowanej elektrycznej większej niż 50 kW i nie większej niż 1 MW, przyłączona do sieci elektroenergetycznej o napięciu znamionowym niższym niż 110 kV albo o mocy osiągalnej cieplnej w skojarzeniu większej niż 150 kW i mniejszej niż 3 MW, w której łączna moc zainstalowana elektryczna jest większa niż 50 kW i nie większa niż 1 MW;
  • moc zainstalowana elektryczna instalacji odnawialnego źródła energii – łączna moc znamionowa czynna:
    • w przypadku instalacji odnawialnego źródła energii wykorzystującej do wytwarzania energii elektrycznej biogaz lub biogaz rolniczy, podana przez producenta zespołu urządzeń służących do wytwarzania energii elektrycznej – zespołu prądotwórczego na tabliczce znamionowej, a w przypadku jej braku, moc znamionowa czynna tego zespołu określona przez jednostkę posiadającą akredytację Polskiego Centrum Akredytacji;
    • w przypadku instalacji innej niż wskazana w lit. a, łączna moc znamionowa czynna podana przez producenta na tabliczce znamionowej generatora, modułu fotowoltaicznego lub ogniwa paliwowego.

Zmodyfikowany ma zostać również obowiązek OSD związany z przekazywaniem sprzedawcy danych pomiarowych dotyczących prosumenta. Zamiast – tak jak dotychczas – przekazywania danych pomiarowych obejmujących godzinowe ilości energii elektrycznej wprowadzonej i pobranej z sieci dystrybucyjnej przez prosumenta energii odnawialnej po wcześniejszym sumarycznym bilansowaniu ilości energii wprowadzonej i pobranej z sieci dystrybucyjnej z wszystkich faz dla trójfazowych mikroinstalacji, operator będzie przekazywał sprzedawcy dane pomiarowe obejmujące godzinowe ilości energii elektrycznej wprowadzonej do i pobranej z sieci dystrybucyjnej elektroenergetycznej przez prosumenta energii odnawialnej przed sumarycznym bilansowaniem i po sumarycznym bilansowaniu ilości energii wprowadzonej do i pobranej z sieci dystrybucyjnej elektroenergetycznej z wszystkich faz. Analogiczne rozwiązanie przyjęto dla członków spółdzielni energetycznej. Uzupełniony ma być również art. 81 ustawy o odnawialnych źródłach energii o ustęp nakładający na operatora systemu elektroenergetycznego obowiązek dostosowania harmonogramu przyłączenia dla instalacji OZE, które wygrają aukcję.

Ułatwienia dla lokalizacji instalacji fotowoltaicznych

W świetle zapowiedzianej nowelizacji ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym nie będzie potrzeby uwzględniania w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego oraz w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego obszarów oraz stref ochronnych związanych z ograniczeniami w zabudowie oraz zagospodarowaniu i użytkowaniu terenu dla wolnostojących urządzeń fotowoltaicznych o mocy zainstalowanej elektrycznej nie większej niż 1000 kW zlokalizowanych na gruntach rolnych stanowiących użytki rolne klas V, VI, VIz i nieużytki oraz dla urządzeń innych niż wolnostojące. Obecnie już budowa instalacji fotowoltaicznych o mocy 100 kW wymaga uwzględnienia w studium oraz w miejscowym planie zagospodarowania, co w sposób istotny spowalnia rozwój małej energetyki fotowoltaicznej.

Dostęp do informacji publicznej

W orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego umacnia się trend podważający możliwość bezwarunkowego domagania się od przedsiębiorstw energetycznych informacji na podstawie ustawy o dostępie do informacji publicznej. Jednym z takich orzeczeń jest wyrok wydany 14 lipca 2020 roku w sprawie I OSK 2817/19. Miała ona za swój przedmiot ocenę zasadności wniosku o udostępnienie informacji dotyczących lokalizacji i budowy urządzeń energetycznych na nieruchomości osoby prywatnej przed kilkudziesięciu laty.

Zgodnie z wyjaśnieniem wnioskodawcy, informacje te były mu niezbędne dla sformułowania i dochodzenia roszczeń związanych z korzystaniem z jego nieruchomości. NSA, rozpatrując skargę kasacyjną od niekorzystnego dla przedsiębiorcy wyroku podniósł, że ustawa o dostępie do informacji publicznej powinna być wykorzystywana w celu nadzoru nad działaniami organów administracji publicznej oraz innych podmiotów, które w swojej działalności wykorzystują środki publiczne. Wnioskodawcy powinni zatem kierować się ,,troską o sprawy publiczne”. Sąd podkreślił, że: ,,Sprawami publicznymi nie będą zatem konkretne i indywidualne sprawy określonej osoby lub podmiotu”. W ocenie NSA przepisy ustawy nie mogą być wykorzystywane w sprawach czysto prywatnych.

mec. Katarzyna Zalewska-Wojtuś, Biuro PTPiREE
mec. Przemysław Kałek, Kancelaria Radzikowski, Szubielska i Wspólnicy sp.k.

Czytaj dalej